Joe sam w domu - Joanna Nadin

   Czy mając trzynaście lat można zostać samemu w domu? Oczywiście nie piszę tutaj o paru godzinach, lecz o czasie znacznie dłuższym, kilkudniowym. Która matka zdecydowałby by się, zostawić swojego syna na tydzień samego, z niewielką ilością pieniędzy i jedzenia, a sama wybrała by się w podróż do Hiszpanii?

Joe z początku czuje się oszołomiony tą informacją. Czy da sobie radę i dlaczego tak właściwie nie może jechać razem z mamą i jej partnerem?

Gdy pomyśli jednak o korzyściach, są ferie, może grać na konsoli ile chce, spać tak samo, robić co chce i nie słuchać uwag na swój temat, to tak właściwie to siedem dni to bardzo krótko i na pewno bardzo szybko przelecą. I tak pogoda nie nastraja do spacerów, szybko robi się szaro, siedem dni minie migiem.

Jak myślicie drodzy czytelnicy, czy faktycznie kolejne dni będą takie jak przyzwyczajono nas w filmie „Kevin sam w domu” czy też okażą się pełne emocji i zdarzeń niekoniecznie pozytywnych?

   Muszę przyznać, że powieść ta zaskoczyła mnie bardzo dużą ilością zawartych w niej problemów. Tutaj nie chodzi tylko o trzynastoletniego chłopca, który walczy ze swoimi emocjami i przez cały czas głównie zajmuje się przemyśleniami na temat swojej rodziny. Analizuje więź z matką, ocenia jej partnerów, wraca do chwil, kiedy było naprawdę źle. Docenia jej starania, czuje jednak ogromny smutek za tym co było, za czasem, kiedy wcale nie było bogato lecz bezpiecznie i spokojnie. Autorka oprócz postaci głównego bohatera bardzo przekonująco przedstawia lokatorów kamienicy, w której mieszka chłopiec. Sąsiad, kierowca autobusu, jego przyszywana wnuczka, Polki, to wszystko osoby ogromnie autentyczne, świetnie „podglądnięte” w ich codziennych , często ogromnie jałowym życiu.

  „Joe sam w domu” to opowieść o szybkich dojrzewaniu, o tolerancji wobec innych , o ogromnej sile pierwszej miłości. O wszechmocnym uczuciu, które powoduje, że wszystko wydaje się do przeżycia, byleby tylko była koło nas ta jedna osoba. To również opowieść o matczynej miłości, niejednokrotnie ogromnie zawiłej, pełnej niespodziewanych zakrętów lecz i wspólnych dróg. Ta niewielka w sumie książeczka, zbudowana na kontrastach, wzbudziła we mnie ogrom emocji i zmusiła do długich przemyśleń. Ukazała mi również pewien schemat życia biedniejszych warstw społecznych w bogatych miastach Anglii.

  Jest to powieść na pewno nieszablonowa, pełna skrytych emocji i młodzieńczych uczuć.

Zdecydowanie polecam!